استراتژی های موثر بر رشد و توسعه

اقتصاد توسعه شاخه‌ای از موضوع است که با شناسایی استراتژی توسعه مناسب (ترکیبی از اهداف و سیاست‌ها) برای ارتقای رشد و توسعه مرتبط است. برخی از اقتصاددانان استدلال می کنند که استفاده از قدرت نیروهای بازار آزاد (استراتژی های بازار محور) بهترین راه برای توسعه است، در حالی که برخی دیگر برای نقش بیشتر برنامه ریزی دولتی (استراتژی های مداخله گرانه) استدلال می کنند. برخی کشورها ترکیبی از هر دو را به همراه راهبردهای دیگر، از جمله پذیرش کمک های خارجی و کمک از سازمان های غیردولتی (NGOs) که عمدتاً خیریه هستند یا سازمان های غیرانتفاعی هستند، استفاده می کنند.

استراتژی های بازار محور

آزادسازی تجارت - این شامل از بین بردن اقدامات حمایتی و قرار دادن اقتصاد داخلی در معرض رقابت جهانی است. پس از جنگ جهانی دوم، بیشتر کشورهای جهان برنامه ریزی دولتی کمونیستی را با تجارت بسیار کمی با جهان سرمایه داری اتخاذ کردند. تاکید بر خودکفایی و جایگزینی واردات با کالاهای داخلی (جایگزینی واردات) بود. برخی از کشورها مانند هند که از یک قدرت امپراتوری استقلال یافته بودند نیز این رویکرد را در پیش گرفتند.

مورد آزادسازی تجارت مبتنی بر نظریه مزیت نسبی است. همچنین استدلال می‌کند که قرار گرفتن اقتصاد داخلی در معرض رقابت جهانی در درازمدت باعث افزایش کارایی پویا خواهد شد، زیرا حمایت‌گرایی صنایع را قادر می‌سازد تا از معرفی روش‌های بهتر تولید و محصولات نوآورانه‌تر اجتناب کنند.

آزادسازی تجارت همچنین به کشور این امکان را می دهد که یک استراتژی رشد صادراتی را اتخاذ کند. دسترسی به بازارهای جهانی برای کالاهایی که دارای مزیت نسبی و رقابتی است. چین نمونه خوبی از رشد صادراتی پس از عضویت این کشور در سازمان تجارت جهانی است.

ترویج سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) - بسیاری از کشورهای در حال توسعه سعی در جذب سرمایه گذاری داخلی از شرکت های چند ملیتی دارند. این امر می تواند به رشد و توسعه کمک کند، به ویژه اگر با انتقال فناوری و آموزش نیروی کار همراه باشد. چین در این امر به ویژه با اصرار بر سرمایه گذاری مشترک با شرکت های خارجی برای اطمینان از انتقال فناوری موفق بوده است. این می تواند کشور را قادر سازد تا شرکت های خود را در این صنایع توسعه دهد. به عنوان مثال، چین اکنون صنعت خودروی پررونقی خود را دارد.

اما همه کشورهای در حال توسعه در موقعیتی نیستند که بتوانند چنین سرمایه گذاری مشترک مطلوبی را مذاکره کنند، به خصوص اگر کشورهای کوچکتر و کم قدرتی باشند. در برخی موارد FDI به سادگی یک شرکت چند ملیتی را قادر می سازد تا از نیروی کار بسیار ارزان بهره برداری کند و مالیات بسیار کمی در کشور میزبان بپردازد. در برخی موارد، شرکت های خارجی نیز ممکن است با استانداردهای پایین زیست محیطی جذب شوند، به طوری که زباله های سمی را می توان ارزان تر از کشورهای توسعه یافته دفع کرد.

حذف یارانه ها - در بسیاری از کشورهای در حال توسعه، دولت ها مبالغ قابل توجهی را برای یارانه دادن به کالاهای ضروری مانند سوخت، غذا، برق و تامین آب صرف می کنند. این ممکن است به کاهش فقر مطلق کمک کند، اما بسیاری از اقتصاددانان بر این باورند که به دلایل زیر مانع از توسعه می شود و نه ترویج:

1. آنها درآمدهای مالیاتی کمیاب را از صرف اموری مانند بهداشت و آموزش منحرف می کنند، که بهتر به توسعه کمک می کند (هزینه فرصت وجود دارد).
2. هدفمندی یارانه ها ضعیف است. همه برای پرداخت هزینه های ضروری به کمک نیاز ندارند. شاید بهتر باشد به جای آن، به کسانی که به آن نیاز دارند، یک سود نقدی مبتنی بر سرمایه داده شود.
3. یارانه ها فساد را تشویق می کنند. به عنوان مثال در ونزوئلا ، بنزین ارزان و دیزل از کشور قاچاق می شود و با قیمت بالاتر فروخته می شود.

نرخ ارز شناور - در برخی از کشورهای در حال توسعه ، دولت ها سعی می کنند نرخ ارز مصنوعی بالا را حفظ کنند ، اغلب با استفاده از کنترل های ارز. این ممکن است به پایین آمدن قیمت کالاهای وارداتی کمک کند ، اما همچنین می تواند اقتصاد بین المللی را کمتر رقابتی کند. نرخ شناور می تواند با کمک به رقابتی تر صادرات به توسعه کمک کند. اما همچنین ممکن است به معنای افزایش شدید قیمت کالاهای وارداتی باشد و در کوتاه مدت به فقر اضافه شود.

_Privatisation _ - در برخی از کشورهای در حال توسعه بخش اعظم اقتصاد متعلق به دولت است. خصوصی سازی ممکن است منجر به کارآیی بیشتر شود و بنابراین به رشد و توسعه کمک می کند ، اما در صورتی که منجر به انحصار خصوصی شود که جایگزین انحصار دولت شود. خصوصی سازی باید با تنظیم و رقابت مناسب D همراه باشد. اگر این صنعت یک انحصار طبیعی مانند تأمین آب باشد ، ممکن است برای جلوگیری از بهره برداری از مصرف کنندگان نیاز به تنظیم داشته باشد.

سرمایه گذاری خرد - بیشتر بانک ها علاقه ای به وام دادن به افرادی ندارند که می خواهند مبلغ بسیار کمی پول (اغلب کمتر از معادل 100 پوند) وام بگیرند تا یک تجارت کوچک را شروع کنند. تأمین مالی ، که گاهی توسط خیرین تأمین می شود ، اما به طور فزاینده توسط وام دهندگان تجاری می توانند این شکاف را پر کنند. اما این وام دهندگان نرخ بهره بالایی را برای پوشش ریسک بالای پیش فرض هزینه می کنند و در صورت توصیه به وام گیرندگان یا برنامه کاری معقول ، می توانند منجر به بدهکاری بیشتری شوند.

استراتژی های مداخله گر

_ توسعه سرمایه انسانی _ - هزینه های دولت برای آموزش احتمالاً در طولانی مدت به توسعه کمک می کند ، زیرا باعث افزایش بهره وری می شود و باعث می شود کشور برای FDI جذاب تر شود. مطالعات همچنین نشان می دهد که آموزش دختران سود سهام بالاتری را نسبت به پسران می پردازد ، زیرا زنان تحصیل کرده بیشتر از زنان بی سواد به دنبال اشتغال هستند و همچنین فرزند کمتری را انتخاب می کنند.

protectionism _ - برخی از کشورها با موفقیت صنعتی شده اند و از طریق سیاست های حمایت گرایانه به سطح بالایی رسیده اند. ایالات متحده ، ژاپن و آلمان نمونه های برجسته ای از قرن نوزدهم هستند. اما شواهد جدیدتر نشان می دهد که استراتژی های حمایت گرایانه توسعه را محدود می کنند زیرا انگیزه کمی برای بهبود رقابت و دستیابی به سود کارایی پویا وجود دارد. به عنوان مثال ، هند از کشورهایی مانند کره S و چین عقب مانده است ، که هر دو استراتژی آزادسازی تجارت را اتخاذ کرده اند ، در حالی که هند در قرن بیستم به تعویض واردات رفت.

نرخ ارز مدیریت شده - یک کشور در حال توسعه ممکن است سعی کند نرخ ارز خود را پایین تر از سطح بازار آزاد نگه دارد تا صادرات رقابتی تر شود. این خطر تورم و قیمت های زیاد واردات را به همراه دارد ، که در صورتی که منجر به قیمت های بالا برای ملزومات شود و فقر بیشتری ایجاد کند ، ممکن است باعث ناآرامی های اجتماعی شود. از طرف دیگر ، ممکن است سعی کند یک ارز بیش از حد ارزش داشته باشد. این باعث می شود قیمت واردات پایین بیاید و ممکن است کشور بتواند ارزان تر کالاهای سرمایه گذاری را وارد کند. اما این به معنای نرخ بهره بالا برای حفظ نرخ ارز است که می تواند به رشد و توسعه آسیب برساند.

طرح های سهام بافر - کشورهای در حال توسعه که به صادرات محصولات اولیه متکی هستند با مشکل نوسانات قیمت روبرو هستند. این امر به ویژه در مورد محصولات کشاورزی صادق است ، جایی که برداشت به دلیل آب و هوا و آفات متفاوت است. این به نوبه خود باعث می شود که درآمد کشاورزان از سال به سال غیرقابل پیش بینی باشد ، که برنامه ریزی و سرمایه گذاری بلند مدت را دشوار می کند و از این رو مانع توسعه می شود. یک طرح سهام بافر در شکل 1 در زیر نشان داده شده است:

PE و QE به ترتیب قیمت و بازده تعادل بلند مدت هستند. اما فرض کنید که خروجی واقعی می تواند بین __ qw__ و qx نوسان داشته باشد. این بدان معنی است که قیمت بین PW و PX نوسان خواهد داشت.

به منظور کاهش نوسانات قیمت (و درآمد) ، یک طرح سهام بافر با هدف نگه داشتن قیمت در محدوده P1 تا P2 تنظیم شده است. اینها قیمت مداخله (به ترتیب قیمت "سقف" و "کف") نامیده می شوند.

فرض کنید برداشت فراوانی در سال X وجود دارد ، به طوری که QX تولید می شود. برای اینکه قیمت را به قیمت "کف" برساند ، مدیر سهام بافر مجبور است مقدار QV __to __QX را از بازار خارج کند و آن را در انبار قرار دهد.

در سال W خرابی محصول وجود دارد و فقط QW تولید می شود. مدیر سهام بافر باید به منظور پایین آمدن قیمت به "سقف" ، از مقدار QW تا __qz __in به منظور پایین آمدن قیمت آزاد شود.

طرح های سهام بافر چندین مشکل دارند:

1. آنها سرمایه گذاری می کنند زیرا پول برای خرید سهام در هنگام وجود گلوت مورد نیاز است.
2. مگر اینکه همه تولیدکنندگان در همه کشورهایی که محصول را رشد می دهند بخشی از این طرح باشند ، یک مشکل بالقوه سوار آزاد وجود دارد. تولیدکنندگان خارج از این طرح از قیمت های بالاتر بهره می برند که خروجی بدون کمک به هزینه در ذخیره سازی قرار می گیرد.
3. اگر قیمت متوسط طولانی مدت در حال کاهش باشد ، به دلیل بهبود فناوری و بازده محصول ، سهام بافر غیر قابل کنترل خواهد بود و ممکن است این طرح از بین برود.

_frastrasture _ - شبکه جاده ها ، بنادر راه آهن ، هوا و دریا ، ارتباطات از راه دور ، آب و منبع تغذیه برای توسعه بسیار مهم است. توسعه یافته ترین کشورها تمایل دارند زیرساخت های بسیار بهتری نسبت به کشورهای کمتر توسعه یافته داشته باشند. یکی از دلایل توسعه سریع چین ، منابع گسترده ای است که دولت در پروژه های بزرگ زیرساختی مانند بزرگراه ها ، "قطارهای گلوله" ، نیروگاه ها و فرودگاه ها قرار داده است. این امر از طریق ترکیبی از سرمایه گذاری های دولتی و خصوصی حاصل شده است ، اما با برنامه ریزی مرکزی زیادی.

استراتژی های دیگر

_ مدل لوئیس _ - آرتور لوئیس استدلال کرد که تشویق مهاجرت از حومه شهر به شهرها می تواند توسعه را ارتقا بخشد. لوئیس اظهار داشت که بهره وری در تولید و خدمات (که عمدتا در شهرها یافت می شود) در مقایسه با کشاورزی بیشتر است. مهاجرت اجباری در ایالات متحده در طول انقلاب صنعتی اتفاق افتاد ، زیرا صاحبان زمین زمین مشترک را تخصیص داده و کارگران کشاورزی را وادار به یافتن اشتغال در کارخانه ها در شهرهای و شهرهای در حال رشد می کردند.

اما شواهد کمی وجود دارد که نشان می دهد سیاست دولت برای تشویق مهاجرت یا ترویج صنعتی شدن به توسعه سریعتر می رسد. اگر درآمدهای شهری بالاتر از درآمد در مناطق روستایی باشد ، مهاجرت به طور طبیعی اتفاق می افتد. این خطر وجود دارد که مهاجرت اجباری اگر دولت ها مهاجرت را با سرعتی که شهرها نمی توانند جذب کنند ، فقر شهری و ازدحام بیش از حد ایجاد می کنند.

تجارت منصفانه - تعداد فزاینده ای از سازمان های غیردولتی در حال حاضر طرح های تجارت منصفانه را اجرا می کنند، که قیمت "عادلانه" (بالاتر از سطح بازار آزاد) را برای تولیدکنندگان تضمین می کند و کشاورزان را قادر می سازد درآمدهای بالاتر و سرمایه گذاری در طرح های اجتماعی مانند مدارس، تامین آب و بیمارستان ها را دریافت کنند. هدف تجارت منصفانه نیز توقف شرایط استثماری کار و کار کودکان است.

محصولاتی مانند قهوه و موز در حال حاضر به طور گسترده در سوپرمارکت های کشورهای توسعه یافته با برچسب تجارت منصفانه به فروش می رسند. با این حال، میزان کمک تجارت منصفانه به توسعه مورد تردید است. منتقدان استدلال می کنند که ممکن است در درازمدت توسعه را کند کند، زیرا اتکای کشورهای در حال توسعه به صنایع کم بهره وری را تداوم می بخشد. بدون تجارت عادلانه، این کشورها ممکن است تشویق شوند تا سریعتر صنعتی شوند. همچنین تجارت منصفانه با افزایش قیمت برای برخی تولیدکنندگان منجر به افزایش تولید و سقوط قیمت‌های دریافتی تولیدکنندگانی می‌شود که جزو چنین طرح‌هایی نیستند.

توسعه صنایع اولیه - کشورهایی که دارای مواهب عظیم منابع طبیعی با ارزش هستند، اگر منابع به درستی مدیریت شوند، می توانند از "نفرین منابع" اجتناب کنند. کویت، نروژ و استرالیا نمونه های خوبی هستند. برخی از درآمدهای حاصل از منابع طبیعی می تواند توسط دولت در صندوق های ثروت دولتی (که اغلب برای خرید دارایی های خارج از کشور استفاده می شود) سرمایه گذاری شود و درآمدی برای نسل های آینده فراهم کند. سرمایه گذاری درآمد در خارج از کشور نیز به جلوگیری از افزایش نرخ ارز کمک می کند که منجر به "بیماری هلندی" شود.

_گردشگری _- ترویج گردشگری یکی از ویژگی های اصلی استراتژی های توسعه در دهه های اخیر بوده است. این صنعت از کشش درآمدی بالای تقاضا بهره می برد و بنابراین با افزایش درآمد، یک صنعت در حال رشد است. برای مثال درآمدهای بالاتر در چین باعث شده است که میلیون ها گردشگر چینی سالانه به خارج از کشور سفر کنند.

ترویج گردشگری یک گزینه جذاب برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه است زیرا تعداد زیادی از کارگران با مهارت پایین را به کار می گیرد و می تواند درآمدهای نامرئی صادراتی زیادی ایجاد کند. بسیاری از آنها همچنین دارای مزایای طبیعی مانند آب و هوای گرم، مکان های تاریخی و مناظر دیدنی هستند.

اما گسترش بی رویه گردشگری می تواند مشکلاتی را ایجاد کند. توسعه زشت و تخریب محیط زیست از مسائل اصلی است. استراحتگاه‌های لوکس متعلق به خارجی‌ها ممکن است بسیاری از محصولات محلی را تولید نکنند و به تنش‌های سیاسی و اجتماعی منجر شوند، به‌ویژه اگر گردشگران به آداب و رسوم و ارزش‌های محلی احترام نگذارند.

_کمک های خارجی __ از زمان جنگ جهانی دوم، انتقال درآمد از کشورهای غنی به فقیر بخش مهمی از استراتژی جهانی برای ارتقای توسعه بوده است. این شامل دولت ها، سازمان های غیردولتی (مانند OXFAM و Save The Children) و سازمان های بین دولتی مانند بانک جهانی است.

مورد کمک های خارجی تا حدی به مشکلات «شکاف پس انداز» و «شکاف ارز خارجی» بستگی دارد که تامین مالی سرمایه گذاری را برای کشورهای فقیر دشوار می کند.

کمک می تواند به چند روش انجام شود:

کمک های بلاعوض - این کمک ها می تواند به صورت نقدی یا به صورت کالا یا خدمات ارائه شود. به عنوان مثال، کشور اهداکننده ممکن است یک بیمارستان را تامین مالی کرده و بسازد.

_وام ها _- اینها معمولاً کمتر از نرخ بهره بازار هستند و به آن وام های نرم می گویند.

TIED AID - این بدان معناست که کمک باید برای کالاها یا خدمات ارائه شده توسط کشور اهدا کننده هزینه شود. این ممکن است بیشتر به یارانه دادن به صادرات از کشور اهداکننده مربوط باشد تا کمک به کشور دریافت کننده. بریتانیا دیگر کمک های گره خورده نمی دهد.

کمک های چند جانبه - کمک هایی است که توسط دولت ها به سازمان های بین المللی مانند بانک جهانی پرداخت می شود که سپس آن را در کشورهای دریافت کننده توزیع می کند.

اقتصاددانان در دیدگاه های خود در مورد مزایای بلندمدت کمک اختلاف دارند. منتقدان استدلال می کنند که بسیاری از پول های کمک به دلیل فساد در کشورهای دریافت کننده هدر می رود. می توان آن را حذف کرد و در حساب های بانکی خصوصی قرار داد. بسیاری از کمک‌ها نیز به جای هزینه‌ای که برای آن در نظر گرفته شده بود، صرف خرید سلاح می‌شود.

برخی از پروژه های زیرساختی کمک نامناسب هستند زیرا کشور دریافت کننده ممکن است مهارت های فنی یا منابع لازم برای حفظ آنها را نداشته باشد.

دادن غذا به عنوان کمک به ویژه مورد انتقاد است زیرا می تواند بازارهای کشاورزان محلی را از بین ببرد و وابستگی به کمک ایجاد کند.

کمک هایی که به عنوان وام داده می شود می تواند بدهی ایجاد کند. این امر به ویژه در صورت عدم استفاده مولد از وام ها محتمل است، زیرا پس از آن درآمد اضافی برای بازپرداخت وام و بهره ایجاد نمی شود.

کاهش بدهی - بسیاری از کشورهای در حال توسعه بار بدهی فلج کننده ای داشته اند. این در فقیرترین کشورها، به اصطلاح کشورهای فقیر بدهکار سنگین (HIPC) شدیدتر بوده است. 36 HIPC وجود دارد که 30 مورد آن در آفریقا و بقیه در آسیا و آمریکای جنوبی هستند.

یک مورد اخلاقی قوی برای رد بسیاری از این بدهی وجود داشت. در برخی موارد، پرداخت های بهره به تنهایی بیش از نیمی از درآمدهای صادراتی یک کشور را بلعید و مشکل بدتری از فقر را ایجاد کرد.

برخی از اقتصاددانان از کاهش بدهی انتقاد می کنند. آنها استدلال می کنند که این یک خطر اخلاقی ایجاد می کند. این پیام اشتباهی را به کشورهای بدهکار ارسال می کند، که ممکن است دوباره با بی پروایی وام بگیرند و انتظار کاهش بدهی بیشتری داشته باشند. همچنین به این معنی است که کشورهای بدهکار ممکن است کمتر اصلاحات اقتصادی را برای جلوگیری از تکرار آن اجرا کنند.

نقش سازمان های بین المللی در توسعه

_بانک جهانی بازسازی و توسعه _- معمولاً به آن بانک جهانی می گویند. پس از جنگ جهانی دوم به همراه صندوق بین المللی پول راه اندازی شد. این کمک های چند جانبه را به کشورهای فقیرتر، عمدتاً در قالب وام های نرم بلندمدت برای پروژه های زیرساختی یا بهداشتی یا آموزشی، ارسال می کند. این توسط برخی از اقتصاددانان مورد انتقاد قرار می گیرد زیرا این کمک ها اغلب در ازای اتخاذ سیاست های توسعه بازار محور بیشتر توسط کشور اعطا می شود که ممکن است منجر به کنترل بیشتر بر اقتصاد و منابع کشور توسط شرکت های چند ملیتی بزرگ غربی شود.

صندوق بین المللی پول (IMF) - صندوق بین المللی پول به کشورهایی که کمبود شدید ارز خارجی دارند و در خطر بازپرداخت بدهی خود هستند، کمک کوتاه مدت می کند. این تنها فقیرترین کشورها نیستند که مجبور شده اند از صندوق بین المللی پول وام بگیرند. بریتانیا در دهه 1970 این کار را انجام داد و یونان از زمان بحران مالی در سال 2008 مجبور شد مبالغ زیادی وام بگیرد.

باز هم، منتقدان استدلال می‌کنند که صندوق بین‌المللی پول تنها در صورتی وام می‌دهد که گیرنده سیاست‌های ریاضتی بسیار سختی مانند کاهش هزینه‌های عمومی، افزایش مالیات و کاهش ارزش پول را اتخاذ کند که قیمت‌های مواد غذایی وارداتی و سایر کالاهای ضروری را افزایش می‌دهد.

سازمان‌های غیردولتی (NGOs) – این سازمان‌ها شامل موسسات خیریه مانند OXFAM و Christian Aid و سازمان‌های غیرانتفاعی مانند طرح‌های تجارت منصفانه می‌شوند. آنها می توانند از طریق تأمین مالی پروژه های کمکی به توسعه کمک کنند، اما به عنوان گروه های فشار بر کشورهای ثروتمند نیز عمل می کنند. به عنوان مثال، این موسسات خیریه در بحث هایی که منجر به برنامه کاهش بدهی در سال 2000 شد، بسیار تأثیرگذار بودند.

پنج سیاستی را که می توانند به استراتژی توسعه بازارمحور کمک کنند، شناسایی کنید. پاسخ شما باید شامل موارد زیر باشد: آزادسازی تجارت / سرمایه گذاری مستقیم خارجی؛خصوصی سازی / نرخ ارز شناور / تامین مالی خرد / حذف یارانه ها